Naar huis

Ja, het is zover: op moment van schrijven ben ik op weg naar huis!!

De laatste weken zijn hier werkelijk voorbij gevlogen. Hoewel ik er zo ontzettend naar uit keek om weer naar huis te gaan, ben ik hier zo druk geweest dat er eigenlijk nauwelijks tijd was om er over na te denken. Op het werk ontzettend druk om alles op tijd af te ronden, maar het is gelukt. De muizen zijn allen opgeofferd, zoals dat netjes heet, en de tumoren en bloed opgeslagen zoals de bedoeling was. Daar kan ik in Nederland flink mee aan de slag om alles te analyseren. Dat wordt nog een leuke taak; ik had gepland dat ik een deel alvast zou analyseren terwijl ik nog in Buffalo was, maar zoals dat gaat uiteraard nog geen tijd voor gehad. Dus weet wat me te doen staat in NL. Maar eerst even een weekje bijkomen: Martijn weer zien, familie en vrienden, alle baby's, dikke buiken, nieuwe vriendjes/ vriendinnetjes etc. Toch wel heel wat gemist de afgelopen tijd, dat is de keerzijde van een langer verblijf in het buitenland. Maar des te leuker is het weerzien zullen we maar zeggen!!

De laatste weken heb ik in Buffalo niet heel veel meer meegemaakt, de meeste tijd ging op aan het werken. Wat nog wel een ‘happening' was, was Sint Patricksday. En hoewel NL toch vrij dicht bij Ierland ligt, wordt deze Ierse feestdag zo'n beetje over de hele wereld gevierd, behalve in NL. Ik had er zelfs nog nooit van gehoord... Maar in de US wordt het wel gevierd, en nee, niet alleen door de Ieren, maar plotseling voelt iedere Amerikaan zich ontzettend verbonden met Ierland (voor één dag). Het komt er op neer dat dit een reden is voor iedereen om zich ontzettend klem te zuipen, resulterende in dezelfde taferelen als oud en nieuw: alleen maar zatte mensen, rotzooi overal, meisjes die niet meer op hun hoge hakken kunnen lopen en dus weer op hun blote voeten rondstruinen (wat is dat toch?!?), jongens die middenin het publiek urineren (nee, het is niet alleen maar bier wat op straat ligt); of te wel: één grote bende! Ik was er samen met Paula en Alejandro (Chili), en leuk om even te zien, maar de optocht stelde niet zo heel veel voor. Het was ook eigenlijk bijzaak, want het ging om het drinken. Opvallend: optocht begint om 14 uur, maar om 14.15u wordt het al rustiger omdat mensen zo zat zijnen naar huis gaan (zijn vanaf 's ochtends vroeg al aan het zuipen). Waarom heb ik toch het vermoeden dat het alcoholbeleid in de US niet zo lekker loopt?? Tegelijkertijd draait op televisie continu de reclame van een advocatenbureau: 'sometimes, good people make mistakes; if you have been arrested for driving while intoxicated (rijden onder invloed), we can help! Please contact xxxx'. Het is toch van de gekke, of niet dan?!? Voor mij betekent dat, dat het verstandiger is om even een dagje op de stoep fietsen...

Verder ben ik vorige week nog op congres geweest naar Chicago, om de hoek dus. Weer meeten met een aantal NL collega's, dat was erg leuk. En het congres was interessant en posterpresentatie ging goed (nog geen resultaten van Roswell laten zien). Verder kan ik er weinig over melden, want naast het congrescentrum en het hotel heb ik helemaal niets van Chicago gezien.

Na terugkomst van het congres (afgelopen woensdag), nog 2 dagen om alles op te ruimen (werk en thuis), in te pakken en schoon te maken, en vanmorgen (zaterdag) vertrokken. Bye bye Buffalo zeggen we dan. Nu op het vliegveld (New York, JFK) even tijd om adem te halen, te laten bezinken, wat ik het meest gemist heb, wat ik ga missen, en te bedenken wat ik ga doen als ik thuis kom. Een korte samenvatting:

Meest gemist: Water zonder chloor (ik vrees dat mn smaakpupillen toch enigszins zijn aangetast, want soms drink ik een paar slokken zonder dat ik heel erg dorst heb. En dus ook weer douchen zonder dat de zwembad geur om je heen blijft hangen), brood (het is onmogelijk om een Amerikaan uit te leggen dat ‘Italiaans' brood geen Italiaans brood is, hetzelfde geldt voor pasta's, pizza etc. Het is allemaal veramerikaanst), een heerlijk beschaaft stukje biefstuk of ander kwaliteitsvlees (grote hompen vlees in overvloed, maar kwaliteit is meestal ver te zoeken), verse groente (die niet al weken in de winkel liggen omdat amerikanen ze niet kopen), hagelslag (behoeft geen uitleg), Hollandse kaas (hoewel ik geen echte kaas eter ben, heb ik wel zin in lekkere kaas, ondanks dat er hier veel te veel kaas overal op gaat. ik weet niet of Gouda een beschermt merk is, maar dat gaat hier iig niet op...). Okee, dit was nog maar de korte samenvatting ;)

Wat ik het meest ga missen: Paula en Alejandro (en toch ook wel mn andere collega's, ook al waren ze saai) en m'n schattige muisjes. Dit lijstje wordt vast de komende weken wel langer, maar nu nog even niet ;)

Als eerste doen als ik thuis kom: naar de koetjes en de kalfjes, buitenlucht inademen, in de tuin rondhangen, en daarna zien we wel weer verder. Ik ga jullie vast allen in levende lijve ook weer snel zien, kijk er naar uit! Tot snel!

GO, GO, BUFFALO!

GO, GO, BUFFALO! Dit is de zeer diepdoordachte aanmoedigingskreet om het belangrijkste ijshockey team van Buffalo toe te juichen, de Sabres. Dit stukje zal dan ook gaan over ijshockey, of eigenlijk gewoon ‘hockey' hier, want ‘veldhockey' kennen ze hier niet echt. IJshockey daarentegen is hier dé sport, welke in deze contreien populairder is dat American football, honkbal of basketbal. Dus ik dacht: dat moet een keertje meemaken en zo gezegd zo gedaan. Een kaartje op de kop weten te tikken. Dat was al een prestatie op zich; zo populair dat het snel is uitverkocht. Geen andere mensen meegevraagd, want met meerderen is het onmogelijk om nog kaartjes te vinden. Nog een bijkomend voordeel: voor één persoon is er vaak nog wel ergens een goed plekje te vinden, omdat niemand anders die plek in z'n eentje wil hebben. Of te wel: ik had een prima plekje weten te bemachtigen. Wel een rib uit mijn lijf: 80 dollar! En nee, dit was bij lange na niet de duurste rang, die lag rond de 140 dollar. En het was ook nog een goedkope wedstrijd (ik geloof vanwege niet populaire tegenpartij: Colorado Avalanches uit Denver), dus normaal zijn de kaarten nog duurder. Maar goed, het moest er toch van komen, dus dat kaartje gekocht en woensdag op naar het ijshockey stadium. Dat is op zich al een flink ding: bijna 20.000 zitplaatsen, maar aangezien een hockeyveld 5x kleiner is dan een voetbalveld, gaat het aardig snel de hoogte in. (Blij dat ik geen kaartje heb gekocht in de aller-goedkoopste rang, dan kun je alleen maar stipjes zien op het ‘veld'). Het stadium stroomt vol met fans, jong tot oud, man en vrouw, al aangeschoten of nog nuchter. De meesten gekleed in de clubkleuren van de Sabres, blauw met geel en wit, uiteraard in de meest onflatteuze vormen en maten, zoals we van de Amerikanen gewend zijn... Als ik mijn plaatsje ingenomen heb, valt mij op dat het stel aan de ene kant naast mij geen sabres-kleding aanheeft, zij blijken even later fans van de tegenpartij te zijn. Ze zijn zeer in de minderheid (5%), maar zitten lekker door het sabres publiek heen, geen probleem. Aan de andere kant van mij zit een kerel, die ik de eerste 10 minuten van de wedstrijd niet aan durf te spreken, omdat hij zo in gaat op het spel, dat ie vast niet gestoord wil worden. Later blijkt het echt een prima kerel te zijn, die me snel de spelregels uitlegde en bij happenings mij ook even informeerde wat er aan de hand was, erg gezellig!

Het verloop van de wedstrijd: Voor aanvang wordt het volkslied gezongen en dan kan het geweld losbarsten: 3 perioden van 20 min zuivere speeltijd, dus bij onderbrekingen (goals, overtredingen etc) wordt de tijd stil gezet. Een team bestaat uit 6 spelers (5 veld, 1 ‘goalie'). Er mag voordurend gewisseld worden (ook tijdens speeltijd) en daar wordt dan ook héél veel gebruik van gemaakt: ongeveer iedere minuut wordt het hele team gewisseld, m.u.v. de goalie. Het is mij nog wel steeds een raadsel gebleven hoe de scheidsrechters (4 stuks) en de teams zelf zo snel kunnen tellen dat er nooit een speler te weinig of te veel op t veld staat... De puck kan niet makkelijk ‘uit' gaan zoals bij voetbal, alleen als er te hoog wordt geschoten. Er mag achter het goal worden doorgespeeld, maar wanneer de puck vanaf eigen helft over de achterlijn van de andere partij wordt gespeeld, wordt er opnieuw ‘afgeschoten' (face-off). Samen met soort van buitenspel (‘offside') is dit vaak het enige ademhaalmoment tijdens de wedstrijd. Ook is ijshockey, i.t.t. voetbal, een contact sport, of te wel: je mag degene met de puck gewoon aan de kant beuken (‘checken'), het liefst zo hard mogelijk tegen de boarding aan, dat wordt met gejuich ontvangen door het publiek! Bij overtredingen (ik heb er geen één gezien die ik snapte, maar er werden wel overtredingen begaan...), krijgt die persoon straftijd (meestal 2 minuten) op de strafbank en heeft de tegenpartij dus een speler meer in het veld (‘powerplay'). Soms doen er zich opstootjes voor (hier heb ik ook alle aanleidingen van gemist), maar ook dit wordt luid aangemoedigd door het publiek.

Misschien lijkt het door al deze ‘gemiste dingen' dat ik helemaal niets van de wedstrijd heb meegekregen... Niets is minder waar. Als er heel erg hard gejuicht wordt, is er gescoord en gewoon mee juichen.:-) Dat dit echter al na 1 minuut gebeurde, had ik niet helemaal verwacht, dus dát doelpunt heb ik wel gemist (gelukkig hangen er grote schermen boven het veld voor de herhalingen). Maar goed, na 1 minuut dus 1-0 voor Buffalo! Een goed begin. Vervolgens zijn de teams goed aan elkaar gewaagd en aan het begin van de 3^e periode is het 3-3. Er wordt nog door Buffalo gescoord: 4-3 en dan lijkt met nog slechts een paar minuten te gaan de wedstrijd wel gespeeld. Niet dus! Op 2 minuten voor tijd besluit te tegenpartij over te gaan op de ‘alles of niets' regeling. Of te wel: goalie wordt naar de kant gehaald en een extra aanvaller het veld in. Grote kansen dus voor de Sabres als er nu een iemand door weet te breken, want een leeg goal kan haast niet mis gaan. Ze moeten echter aardig aanpoten om de extra speler van de Avalaches bij hun goal weg te houden. Dan gaat goed, en mijn Avalache-buurtjes hebben er geen vertrouwen meer in en verlaten voortijdig het stadium. Net iets te vroeg, want op 0,7 seconde voor tijd (!!) gaat de puck van de tegenpartij toch nog bij de sabres het net in. En het geluid wat die 5% aanwezige fans dan kunnen maken, dat overtrof al het kabaal van de vorige 4 sabres goals! :-)

Minder leuk voor de sabres fans, maar des te leuker voor mij: er volgt namelijk verlenging: 5 minuten met 5 ipv 6 spelers en met het ‘golden goal' principe. Er wordt echter niet gescoord, dus volgt er ‘shoot-out' te vergelijken met een penalty reeks: vanaf de middenlijn mag één speler op het goal (met goalie) af en een poging doen de puck in het net te krijgen. Dit klinkt makkelijk, maar dat is het niet: van de 6 pogingen is er slechts 1 raak. Helaas was deze nou net wel voor de Avalaches, dus was vervolgens het stadion binnen no-time leeg en gingen de buffalo fans hevig teleurgesteld, maar wel heel rustig, op huis aan.

De schade van deze avond: een houten kont na 3 uur zitten (waarvan iets meer dan een uur zuivere speeltijd). Één puck in het publiek (ongeveer 5 meter voor me), met een flink bloedend hoofdwond tot gevolg. En 2 jongeren (2 meter voor me; maar ze waren vast niet de enige) die door de beveiliging uit het publiek werden geroepen omdat ze iets te luidruchtig werden. Ik vond deze dronkenlappen wel lachwekkend. Ze gingen echter heel gedwee met deze ene beveiliger mee, in NL zal dat wel anders zijn met meerdere beveiligers die er aan te pas moeten komen en een hele meute die zich er mee gaat bemoeien.

Zo, dat was het weer. Ook nog een nuttig stukje om jullie bij te scholen over ijshockey, toch wel een leuke sport hoor, alleen niet geschikt voor mietjes (zoals voetballers hier genoemd worden!)

Ouders op bezoek

Ja, er is weer nieuws te melden, dus tijd voor een nieuwe update. Mijn ouders hebben namelijk een bezoekje gebracht aan Buffalo (en mij).

Nog niet eens goed en wel vertrokken, of mijn vader was zijn krukken al kwijt; achtergebleven in de eerste de beste trein (zutphen-apeldoorn), dus helaas, dat was fluiten naar iets betere vliegtuigplaatsen want zielig doen was nu niet meer geloofwaardig... Maar dankzij die vergeten krukken hebben mn ouders wel hun aansluitende vlucht in New York kunnen halen (zonder krukken kun je beter rennen). Een hele prestatie, want minder dan 2 uur op JFK is héél kort, zeker als je ook nog door de douanier afgezonderd wordt en in het ‘strafhok' nog eens extra wordt ondervraagd. Ik was dan ook redelijk verbaasd toen mn vader belde met de mededeling dat ze al in Buffalo waren gearriveerd; ik had er meer op gerekend dat ze hun verbinding niet zouden halen...

Maar het was heel leuk om hen weer te zien. Het voelde heel snel vertrouwd en eigenlijk meer als een paar weken niet gezien in plaats van een paar maanden (waar skype al niet goed voor is). Een druk programma voor de boeg, dat we iets hebben moeten wijzigen vanwege een voorbijrazende storm. Als eerste (vrijdag) natuurlijk de Niagara falls bezocht. Hoewel ik er ondertussen al x aantal keer ben geweest, en ook mijn ouders er een jaar of 15 geleden al eens zijn geweest, blijft het toch een mooi natuurgeweld. Zaterdag was het plan om richting Toronto af te reizen, maar vanwege storm (gelukkig geen sneeuwstorm) hadden we dat maar even uitgesteld. In plaats daarvan een bezoek gebracht aan mijn werk en de animal facilityf. Dat kon ik zo ook nog even mooi combineren met mijn muizen werk, want muizen doen nu eenmaal niet aan vakanties ... Ik heb wel wat werk overgedragen aan collega's, maar het was vrij veel, dus ook wat zelf gedaan. Mijn ouders vonden het allemaal wel interessant geloof ik. 's Middags tijdens de storm bij lake Erie gekeken; we waren niet de enige, stelletje ramptoeristen. :-P Maar de wind en de golven waren wel indrukwekkend! Oppassen dat je niet weggeblazen werd. Wel steenkoud; net boven nul en een ijskoude vochtige wind, brrr. Het luidde vervolgens een koude front in, want zondag met sneeuwvlokjes dan toch vertrokken richting Canada, om familie in Harriston op te zoeken (tante + neven en nichten van mijn vader). Een gezellige boel, iedereen bij elkaar! De nacht daar ook doorgebracht en maandag wakker worden bij min 18, koud!!! Maar prachtig autorijden door Ontario met de sneeuw en een heerlijk zonnetje: richting Toronto voor een bliksembezoek. Uiteraard de CN tower ‘beklommen' waar we tijdens het diner konden genieten van het langzaam donker wordende verlichtte Toronto. Dinsdag via de Canadese zijde van de Niagara falls (wederom heel mooi!) weer terug naar Buffalo en woensdag ochtend (vorige week dus) zijn mijn ouders vertrokken naar Florida voor een weekje warmte... Donderdag as vliegen ze weer terug naar Nederland.

Ander nieuws hier:

Ik heb inderdaad mijn ticket terug geboekt: Zaterdag 7 april vertrek ik hier, zodat ik zondag 8 april vroeg op Dusseldorf aankom, of te wel: nog 3,5 week!:-) Ik moet toegeven dat ik er wel ontzettend naar uitkijk om naar huis te gaan! Wat ik op dit moment het meeste mis: water zonder chloor!!! (Op Martijn na dan). Van 31 maart tot 4 april ben ik op congres in Chicago, dus de tijd gaat nu wel echt heel snel. En mijn werk is nu ook wel echt heel druk, dus ik hoop dat ik alles goed kan afronden hier.

Woensdag avond ga ik naar een ijshockey wedstrijd van de Sabres, Buffalo's thuisclub. Ik ben heel benieuwd. Hoewel ik niet echt een ijshockey fan ben (en ik snap er ook nog eens niets van...), vind ik dat ik zo'n gebeuren toch moet meemaken... Wordt vervolgd.

Met een beetje mazzel zal ik nog een stukje schrijven voordat ik Buffalo weer verlaat, en anders zie ik jullie allemaal snel weer live. Lieve collega's, noteren jullie 10 t/m 13 april dagelijks borrel met mij?!?! ;-) Hier heb ik ondertussen het gezamenlijk lunchen wel redelijk geïntroduceerd, een hele verlichting! Nu weet ik tenminste hoe huwelijken in Chili, India, Nigeria en China er aan toe gaan! (nog steeds blij dat ik in NL ga trouwen!)

Tot snel!

Kristy

Het weer

Wat doet men als men niets interessants te vertellen heeft? Juist ja, dan wordt het onderwerp 'het weer' aangesproken. En aangezien het weer in Nederland deze dagen ‘hot' is, komt het voor mij goed uit om een wat over het weer in Buffalo te melden.

Het weer in West New York is, zoals ze hier zeggen, ‘pretty unpredictable'. Daar ben ik het niet helemaal mee eens: ik denk dat het totáál onvoorspelbaar is en/of ze hier een cursus voorspellen van Piet Paulusma, Erwin Krol, of welke andere willekeurige Nederlandse weerman/vrouw zeer goed kunnen gebruiken. Of te wel: de weersvoorspellingen hier zijn waardeloos! Hoe vaak heb ik afgelopen maanden mn paraplu voor niets mee genomen (geen druppel gevallen), mn fiets thuis gelaten vanwege de te verwachten zware sneeuwval (geen vlok gevallen), zonder muts vertrokken (en met bevroren oren thuis gekomen), een extra trui aangetrokken (en natuurlijk kapot gezweet), etc etc. Men zegt hier dat het door de grote meren komt dat het weer hier letterlijk binnen 10 minuten kan omslaan. Ik denk dat het maar een smoes is, om hun slechte voorspel kwaliteiten te verbloemen ;-)

Één ding is me hier wel duidelijk geworden: de bijnaam 'America's armpit' (oksel) heeft Buffalo niet alleen te danken aan z'n ligging (zoom de kaart van Buffalo maar eens flink uit), maar ook vanwege het feit dat het hier altijd vochtig is. Is het geen sneeuw, dan is het regen, en is het geen regen, dan is het wel mist. Er is hier nog geen halve week voorbij gegaan zonder dat er neerslag is gevallen. En dan noemen we NL ‘nat'? Wel een beetje jammer dat ze hier de buienradar nog niet hebben uitgevonden. Hoe verrekte makkelijk is het om even te spieken wanneer je het beste kunt vertrekken om tussen de buien door naar het werk/ huis/ sporten te fietsen?!?!

Wat hier opvallend is, is dat hoge en lage drukgebieden elkaar heel snel afwisselen. In NL is het niet ongewoon omeen hele week droog weer te hebben, maar ook aan een paar dagen constant regen. Hier is dat niet voor te stellen: de regelmaat hier volgt het meest de beweging van een ‘versnelde sinus': een dag droog, gevolgd door een dag(deel) regen (warmtefront), daarna weer een (halve) dag droog, en dan een dag sneeuw (koudefront), dag droog, warmtefront, droog, koudefront etc. Het volgt elkaar zo snel op, dat je er af en toe tureluurs van wordt. En dan proberen ze hier toch een 7-dgn voorspelling te geven, met daarin 3 warmtefronten en 2 koudefronten; ja dat gaat natuurlijk nooit goed komen. :-)

Daarnaast proberen ze dan ook nog onderscheid te maken tussen sneeuw ten gevolge van een lage drukgebied, of lake-effect snow (ten gevolge van de grote meren). Iets wat mij volstrekt onduidelijk is waarom ze hier onderscheid tussen willen maken; het is allebei wit, koud, kan een klein beetje zijn, kan veel zijn, grote vlokken of miezersneeuw, veel wind of weinig wind. Naar mijn idee is sneeuw gewoon sneeuw, maar waarschijnlijk ligt dat aan mij, want het woord lake-effect blijft heilig in de weersvoorspellingen. Mijn suggestie: probeer eerst maar eens te voorspellen óf er sneeuw komt, zonder mij te vervelen met of dital dan niet te maken heeft met het‘lake-effect'.

Tot nu toe heeft de regen hier echter wel de overhand gehad. Ik denk dat er in totaal zo'n 40 cm sneeuw is gevallen en daarnaast nog redelijk wat sneeuwbuien wat niet is blijven liggen. Dat is uitzonderlijk weinig, gemiddeld zou er tot nu toe bijna 2 meter sneeuwgevallen moeten zijn!!! Ook de temperaturen zijn ‘unusual mild' en zo'n koude golf als in NL heb ik hier (nog) niet meegemaakt. Iedereen blijft me hier op het hart drukken dat dit een zeer uitzonderlijke winter is hier, en hoewel Amerikanen heel goed zijn in overdrijven, geloof ik ze op dit vlak toch wel. Ieder jaar wordt er in februari hier een groot ijshockey toernooi op Lake Erie gehouden waar duizenden mensen aan mee doen; helaas voor dit jaar afgelast, omdat het meer nog steeds niet bevroren is. En dit is niet zomaar een meertje, het moet nog wel aardig koud worden als dit moet gaan bevriezen en het duizenden mensen kan houden: daar is meer vorst voor nodig dan voor een Elfstedentocht ;)

Over de Elfstedentocht gesproken: ik hoop zo dat het heel snel weer heel hard gaat dooien; ik heb zo'n medelijden met jullie daar in de kou :-p .... Wat zou ik het echt niet grappig vinden als er nu een Elfstedentocht komt... Owee, als ik morgenochtend 'it giet oan' op de nieuwssites lees, grrr. Dan vraag ik jullie allen om een donatie te doen om een à la minute (al dan niet privé-) vluchtje Buffalo - Leeuwarden te kunnen regelen. Ik duim vannacht voor de grote weerwisseltruc: krijgen jullie de warmte van hier (morgen 10 graden!!, vinden jullie dat niet lekker) en ik de kou van daar (kan ik hier eindelijk ook schaatsen). :-)

Nog even terug naar de sneeuw hierzo; hoewel een paar cm sneeuw in NL grote overlast geeft (succes iedereen die de komende dagen weer overgelaten zijn aan de gruwelen der NS/ prorail), heeft de sneeuw hier tot nu toe weinig overlast gegeven, ook al valt er 10 cm binnen een uur. De enige keer dat niet heel leuk was, was de eerste, en tot nu toe enige, blizzard. Niet vanwege de hoeveelheid sneeuw, maar vanwege de wind; je ziet gaan hand voor ogen, en de sneeuw kun je in je ondergoed terugvinden... Niet leuk, maar ook wel weer een happening, want zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Voor de rest zijn ze hier een kei in sneeuw opruimen, en vooral voorkómen dat de sneeuw blijft liggen. Met meer regel dan uitzondering ligt er hier ‘wit spul' op de wegen/ trottoirs, wat kraakt onder je voeten, en nee, dan bedoel ik geen sneeuw, maar zout. En niet een beetje zout, nee dikke lagen grote klonten zout. Overal. Je schoenen gaan er van naar de knoppen, evenals je fiets, en als je nog niet bedacht had waardoor de auto's hier zo verroest zijn, dan weet het nu. Het is echt ongelofelijk hoeveel tonnen zout hier ‘gestrooid' (lees gedumpt) wordt. Dagen gaan voorbij dat het zout overal ligt, zonder dat er sneeuw valt, en dan gaat het regenen, spoelt al het zout weg en dan kan het hele riedeltje opnieuw beginnen. Hoezo slecht voor het milieu?!?

Mocht er toevallig dan wel sneeuw vallen, waar het zout niet tegenop gewassen is (tot nu toe slechts 3 of 4 keer voorgekomen), dan weten ze hier wel van sneeuwruimen. En niet met die lullige sneeuwruimers zoals we die in NL kennen, maar met gróte shovels. Daarnaast heeft iedere rondrijdende pick-up (en dan zijn er nogal wat) zijn eigen schuiver voorop geïnstalleerd. Binnen no-time is de sneeuw aan de kant, weer een laag zout erover heen, en kan ik weer op mn fiets rondkomen. En hoewel ze me ‘brave' noemen dat ik in de sneeuw naar mn werk fiets, zie ik ze denken ‘je bent knettergek'. Want ook al woon je 1 minuut van het werk/ de winkel/ waar je dan ook heen moet; dan pak je toch de auto. Blijft tenslotte toch Amerika!

Mijn excuus dat dit weerverhaaltje een beetje lang is geworden... Hopelijk nog een beetje interessant, en zo niet, dan lees je dit niet, want dan ben je al eerder afgehaakt. ;-) Volgende keer hopelijk wat nieuws te melden, zodat ik het weer niet weer hoef uit te buiten...

December maand – feest maand!

Net als bij jullie in NL, stond bij mij de decembermaand ook in het teken van feest!!!

Zoals de vorige keer al vermeld, heeft sinterklaas mij ook in de US gevonden. Een aantal van jullie vroegen wat Sint voor mij in petto had: natuurlijk een chocolade letter, een paar heerlijke NL tijdschriften en een muts! Dank jullie wel kippies!!! Met kado nr 4 ook vermaakt, zoals de kippen voorschreven; zie de foto voor het resultaat. ;)

En 8 tot 10 december was het even feest, met Henk en Mariette van m'n werk op bezoek! Hoewel erg kort, was het toch erg nuttig en leuk. Goed om hen mijn werkplek en muizen te laten zien, weer even ‘live' overleg te hebben en het werk weer even nieuwe input te geven. En natuurlijk ook erg leuk om even bekenden over te hebben en Nederlands te kunnen kletsen. Ondanks de niet echt denderende weersvoorspellingen, wilde Henk en Mariette graag een auto huren om naar de Niagara falls te gaan, dus zo gezegd, zo gedaan. Hoewel de regen en sneeuw elkaar afwisselden, waren de falls toch wel weer mooi! En we hebben ook even op de schaats gestaan (gehobbeld...), omringd door sneeuwvlokjes en kerstmuziek, hoeveel kerstsfeer wil je hebben??? ‘s avonds zijn we op aanraden van locals naar het befaamde ‘Anchor Bar' restaurant geweest om van Buffalo's beroemde Chickenwings te genieten. En genieten was het, of niet Henk en Mariette? :p

Vervolgens nog 10 daagjes gewerkt, en de eerste grote muizenproef gestart:) En toen naar New York City!!

Wat heb ik er naar uitgekeken om Martijn te zien, en wat duurde het wachten op JFK airport lang... (7.30 am - 6.30 pm :s). Maar toen kon ik toch eindelijk mn lief weer in mn armen sluiten :D

En we hebben genoten van NY! Alle ‘must-sees' ongeveer wel gezien: Vrijheidsbeeld, Ellis immigration Island, Empire state building, China town, Little Italy, Metropolitan musem, Central Park, Times Square, Broadway musical, Brooklyn bridge, Manhattan view by night, Staten Island ferry, Wall street, Financial Center, Ground zero/ 9-11 memorial. Zoals jullie horen eigenlijk te veel om op te noemen! Maar het was een geweldige week!! Op de eerste dag miezerregen en de laatste dag het begin van een ‘zuidwesterstorm', maar verder alleen maar zon en een graadje of 10. Geen witte kerst, maar wel heerlijk vertoeven! Teveel gezien om alles te beschrijven, daarom volgen alleen een paar foto'tjes om een indruk te krijgen. Wat ik natuurlijk niet onvermeld kan laten, maar wat iedereen ondertussen al wel weet: Martijn en ik zijn in NY verloofd!

Natuurlijk niet leuk om Martijn na een week weer gedag te moeten zeggen:( en weer naar Buffalo terug te gaan... Maar ondertussen weer lekker aan het werk. Mijn muizen hebben het tijdens mijn afwezigheid goed gedaan, en kan ik nu weer lekker mee aan de slag! En verder heb ik hier in Buffalo oud en nieuw gevierd met o.a. mn collega Paula. Eerst een etentje bij hen thuis, vervolgens champagne proosten bij vrienden, en vervolgens nog even naar downtown geweest. Voor het eerst van mn leven niets geen vuurwerk gezien of gehoord, helemaal niets; het is hier verboden om zelf af te steken, en we waren buiten het centrum toen het 12 uur was. Dus het nieuwjaarsgevoel was toch een beetje raar. Maar in downtown heb ik toch wel even mn ogen uitgekeken: nog nooit zoveel mensen in Buffalo gezien, en uberhaupt nog nooit zoveel dronken mensen bij elkaar gezien! Het was echt absurd. Volgens mij ging iedereen echt helemaal los, omdat het eens in het jaar mag?!? Het was echt een zooitje. En zoveel politie!! En alle meisjes/ dames (ook ouder dan ik) droegen te korte rokjes (terwijl het toch echt rond t vriespunt was...) Serieus: de hakken waar ze op liepen waren hoger dan de rokjes lang waren!!!! En natuurlijk kun je niet een hele avond volhouden op zulke hoge hakken, met als gevolg dat er velen de schoenen maar uittrekken en met hun blote voeten over straat strompelen... (glas!!!). Echt te bizar voor woorden, maar een hele happening om eens een keer te zien. :)

Verder stonden de afgelopen paar dagen hier weer in het teken van ‘weerswaarschuwingen' met het welbekende ‘lake effect snow' waar je hier mee om de oren wordt gegooid. Tot nu toe valt het met de sneeuw nog wel weer mee (er is een paar cm gevallen), maar vandaag is er een MAXIMUM temperatuur van -12 voorspeld... Help!

De foto's volgens snel!

Groetjes Kristy

Thanksgiving, Black Friday and Christmas

Hi allemaal! Hier weer een update met rare Amerikaansebezigheden:

Vorige week donderdag, de vierde donderdag van november was het Thanksgiving. Een nationale feestdag waarop gedankt wordt voor alle goeds van het afgelopen jaar. Oorspronkelijk is het danken voor de oogst, maar ik weet niet of dat nu ook nog zo gezien wordt. Het is echt een heilige feestdag en het openbare leven ligt stil (het is nog nooit zo stil geweest op straat). Werknemers van het ziekenhuis werden gesommeerd NIET te komen werken op deze verplicht vrije dag, dus het ziekenhuis was uitgestorven... Behalve onze afdeling met allemaal buitenlanders, want wat moet je met Thanksgiving als je familie zelfs niet binnen vliegafstand woont. Dus ik en de meeste van mijn collega's waren gewoon aan het werk.

Het leek erop een normale saaie dag te worden, maar mijn Indiase collega (Swathi) had bedacht dat ik misschien wel niets te doen zou hebben met Thanksgiving (wat een gekke gedachte ;-)) en nodigde mij 's avonds uit voor een alternatief Indiase Thanksgiving! Gezellige avond, met Indiase lekkernijen i.p.v. kalkoen.

En met Paula, uit Chili, zaterdag een verlaat maar onwijs gezellig echt Thanksgiving diner gehad. Een groep, veelal buitenlandse jongeren, komt eens in de zoveel tijd bij elkaar voor de gezelligheid en Paula en haar man waren zo sociaal om mij daar te introduceren. Het was een super avond, mede te danken aan het ontzettend lekkere eten dat iedereen mee had gebracht. Iedereen had goed uitgepakt en zo was er een heus ‘kerstdiner' ontstaan. Twee Italianen die al menig Thanksgiving hebben meegemaakt hadden de traditionele kalkoen voorbereid, die maar liefst 5 uur in de over had doorgebracht! Maar hij smaakte heerlijk, inclusief de bijbehorende mashed potatoes, cranberry saus and pumpkin pie (pompoentaart). En verder was het geweldig om weer even wat mensen te ontmoeten, wijntje te drinken en gezellig te ouwehoeren. Aan het eind van de avond, na verhitte discussies over Berlusconi , complimenten over m'n Engels van de Italianen (voor degene die niet bekend zijn met de Engelse vaardigheden van Italianen over het algemeen: dit is geen compliment ;-). Groot succes dus!! Hopen dat er meer van dit soort feestje volgen!!

De dag na Thanksgiving, welke altijd op een vrijdag valt, staat bekend als ‘Black Friday'. En dat is niet vanwege vakantie verkeer dat terugkeert van familiebezoek met Thanksgiving, zoals je misschien verwacht omdat wij ‘zwarte zaterdag' kennen. Nee, Black Friday slaat op winkelend publiek! Op deze dag wordt officieel het ‘holiday shopping season' geopend, dus een hele maand te gaan om alle inkopen voor de feestdagen te doen. Je zou zeggen, een hele maand te gaan, dus tijd genoeg, maar iedereen slaat op vrijdag MASSAAL aan het inkopen. Mensen kamperen al dagen voor de winkels, 's nachts ontstaan al lange rijen voor de ingang, en de volgende dag veel politie om alles in goede banen te leiden. Helaas lukt dat niet altijd, genoeg verhalen over vechtpartijen en mensen die pepperspray gebruiken om het kado te bemachtigen dat ze per se willen hebben! Het is de drukste dag van het jaar, met dit jaar 226 miljoen winkelende mensen, die gemiddeld 400 dollar op deze dag uitgeven. Wat nou crisis??

Na Thanksgiving is de hele weg vrij voor de kerst, en worden ook gelijk alles uit de kast getrokken: kerstverlichting wordt aangesloten, de huizen worden versierd en de kerstbomen worden opgetuigd. Hier geen Sinterklaas die eerst het land uit moet ;-).

Maar het leuke is dat Sinterklaas mij ook hier heeft gevonden! Op het pakket staat vermeld: 'niet openen voor 5 dec', maar aan het handschrift van zwarte piet heb ik een vermoeden van wie het afkomstig is. Super leuk, heb ik toch een beetje sinterklaas hier!!!

Verder dingen om naar uit te kijken: volgende week komen Henk en Mariette onder het mom van werkbezoek naar Buffalo voor een paar dagen! Ik heb er zin in, het wordt vast nuttig en gezellig!!

En als Henk en Mariette vertrokken zijn, is het nog maar 10 dagen totdat ik Martijn weer zie!!! Voor degene die het nog niet wist, met kerst zijn we een weekje in New York. In gedachte kruisjes aan het zetten, kijk er echt zo ontzettend naar uit!!

Tot mails, skype etc maar weer!

Groetjes Kristy

PS: de sneeuw heeft niet doorgezet. Hier vraagt men zich echt af waar die sneeuw toch blijft en het thema klimaatverandering is weer hot. Typisch NL weer, alleen wat meer regen dat daar ;)

Eindelijk weer een teken van leven!

Ja ja, ik weet het: het werd hoog tijd voor een nieuwe update. Sorry dat het zo lang op zich laat wachten! Maar ik leef nog! En super bedankt voor jullie reactie allemaal!! Het is erg leuk te lezen hoe het in NL allemaal vergaat, wat de nieuwtje zijn, of de normale dagelijkse beslommeringen

Inmiddels alweer een paar weken verder, en het voelt alsof ik al heel lang weg ben. De buurt is inmiddels vertrouwd, ik kan zonder kaart redelijk mijn weg vinden, sportschool gevonden (fatsoenlijk brood vinden heb ik maar opgegeven), tv en internet is thuis geïnstalleerd. Alleen nog steeds geen US telefoon kunnen bemachtigen, wat dat betreft is NL niet het enige land van lang leven de bureaucratie.

Wat heb ik in de tussentijd allemaal meegemaakt: eigenlijk niet zo heel veel bijzonders; Halloween is geweest: Normaal zie je nooit iemand op straat (iedereen gaat met de auto, ook al is t om de hoek), maar met Halloween blijken er opeens toch wel mensen in de buurt te wonen. Kinderen (ongeveer t/m basisschool leeftijd) verkleden zich en gaan van deur to deur, met als doel: zoveel mogelijk snoep ophalen. Waar ze dat aan verdienen is een groot raadsel., want vaak kan er nog geen ‘happy halloween' of ‘trick-or-treat' vanaf. Maar wel een zak snoep verzamelen, waar je U tegen zegt! En om 8 uur is bij alle huizen het snoep op, en zijn de straten weer verlaten...

Verder wat ondernemen samen met Ines, een spaanse die hier voor 3 maanden is (2 weken voor mij hier aangekomen). Ik heb haar ontmoet bij de Niagara falls in de eerste week, en in de weekenden proberen we samen leuke dingen te doen. Er valt hier helaas niet zoveel te beleven, dus we worden aardig uitgedaagd om iets te ondernemen. Maar uit eten of een filmpje doet al goed! Verder hebben we downtown een beetje ontdekt en tot de conclusie gekomen dat Buffalo toch echt een dode stad is. En de amerikanen hier zijn nog saaier dan saai en ondernemen helemaal niets, dus ben blij dat ik nu en dan met Ines op kan trekken!

Het is wel jammer dat de mensen hier zo aan huis gekluisterd zijn. Mijn collega's mogen dan wel buitenlands zijn, maar zijn al iets te lang in buffalo en hebben hun gebruiken overgenomen. Dus ook met hen valt er weinig te beleven. Tot nu toe nog helemaal geen borrel gehad!! Hoe moet ik dat nog 5 maand vol houden... Dus collega's in A'dam: bereid jullie nu maar vast voor op mn terugkomst, want dan gaan we zeker snel eentje drinken!

Op het werk de laatste tijd heel druk geweest, en ook de laatste paar weekenden veel gewerkt. Dus bijzondere uitstapjes niet gemaakt. Met de muizen schiet het allemaal niet zo op, helaas. Dat is wel balen, want de belangrijkste reden waarom ik hier zit!

En als laatste wilde ik jullie ‘verblijden' met het nieuws dat er nog steeds geen sneeuw is gevallen. Het was een paar keer voorspelt, maar steeds viel er niets (geen sneeuw welteverstaan, wel regen). Maar het jammere is dat ik dan net iets eerder had moeten zijn met dit bericht plaatsen, want vandaag is het dan toch begonnen met sneeuwen! En dat terwijl ze het nu niet voorspelt hadden... Dus het winter tijdperk is nu aangebroken denk ik

Ik zal proberen om de volgende update iets minder lang op zich te laten wachten.

Geniet in de tussentijd van het sinterklaas gebeuren in NL!

Veel groetjes!

Kristy

De eerste 2 weken

De eerste 2 weken zitten er alweer op; de tijd vliegt nu al. Nadat ik vorige week nog heb bericht over heerlijk weer, behoefte aan zomerkleren en zonnebrandcrème is dat nu totaal anders. Gelukkig had ik de weersomslag op tijd in de gaten en in allerijl een paraplu en poncho gekocht. Niet dat dat ook maar enigszins heeft geholpen om mij droog te houden, want regen en wind is, zoals ook in NL bekend, geen goede combi. Over t algemeen waait t hier een klein beetje veel meer dan in NL, zeker tijdens de hier vele voorkomende hoosbuien, waardoor ik mij de laatste paar dagen regelmatig in de ergste herfststormen in NL heb gewaand... Nu is het wachten tot t nog iets kouder wordt, en dat het gaat sneeuwen ipv regenen; joehoe, welcome to Buffalo ;)

Tot zover het weer. Ik wilde graag nog even vermelden; mochten jullie het gemist hebben: ik de rechter kolom hiernaast, onder ‘Blijf op de hoogte', kun je je emailadres invullen zodat je automatisch een mailtje ontvangt als ik een nieuw verhaal/ nieuwe foto's heb geplaatst.

De tijd op t werk is tot nu toe goed bevallen. Het is een kleine groep, ik heb 7 directe collega's, maar de labruimte is ontzettend groot. Dat betekent dus ook dat het heel rustig is, zeker vergeleken met de drukte in Amsterdam. Heel grappig (vind ik): van deze 7 collega's komt slechts 1 persoon uit de VS, de anderen zijn afkomstig uit: Chili, Australië, India, China, Nigeria, Taiwan en mijn begeleider komt uit Italië. Een erg leuk gevarieerd gezelschap en ik val dus totaal niet buiten de boot met mijn Nederlandse nationaliteit.

Een paar werkdingetjes: vorige week hebben we met de gehele afdeling (een man of 40) retraite gehad. Voor mij een goede binnenkomer; zo weet ik gelijk een beetje waar iedereen mee bezig is en kon ik veel contacten leggen. Verder tot nu toe veel geregel, protocollen aanpassen, muizencursussen volgen (theoretisch examen gehaald!, en hopelijk vandaag ook mijn praktisch), meekijken met collega's etc. Dinsdag de eerste muisjes in mn handen gehad, en ze vonden me tot nu toe niet lekker genoeg om aan te knabbelen ;)

Van het weekend heb ik oer-hollands een fiets gekocht. Hoewel de afstand appartement - werk niet heel groot is, gaat t toch sneller op de fiets. Daarnaast wordt mijn bereik iets groter (niet heel veel, want het zijn nog steeds autoafstanden waar alles hier op in is gesteld). Hopen dat het nog een paar weken sneeuwvrij is, want hoe t daarna gaat met fietsen durf ik nog niet te zeggen.

Mijn draai in mijn appartement weet ik ook redelijk te vinden. Het is klein, maar ok voor mij, en het ligt in eengoede, veilige buurt en dus dicht bijRoswell. Ik zal zo ookeen paar foto'splaatsen van het appartementje. En het is rustig thuis; ikben nog bezig om internet en tvaan te laten sluiten, dus 's avonds nog weinig te doen.In de supermarkt (heel fijn: om de hoek!) raak in langzamerhand ook bekend. Voor degene die niet met VS bekend zijn: alles is hier groot: niet alleen de supermarkt zelf, maar ook alles wat in de supermarkt ligt. Melk, frisdrank etc is per gallion te verkrijgen (bijna 4 liter verpakkingen), de enige pot jam die ik heb weten te vinden is een kilo en paprika's (ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgen) zijn 4x zo groot als in NL. Daarnaast zijn amerikanen er een ster in om overal suiker, vet en/of heel veel zout in te stoppen, en bestaat 3/4 van de winkel uit blikken en diepvries. Gelukkig is de overige kwart voldoende om te vinden wat ik nodig heb, en dat de verse producten hier een stuk duurder zijn dan in NL moet ik dan maar voor lief nemen. Tot nu toe netjes voor mezelf gezorgd en nog niet naar de ten overvloede aanwezige hamburgerzaken hier geweest. Dus Mariëtte: mocht je de poll ‘hoeveel kilo komt Kristy aan tijdens haar verblijf in de US?' echt hebben opgezet: ik durf hem al bijna aan! ;) Wat alleen nog ontbreekt is een goede betaalbare bakker (5 dollar voor een brood dat 3 x zo klein als in NL :S) en een sportschool binnen fietsbereik....

Het verhaal is alweer veel te lang geworden, dus ik ga er een eind aan breien.

Laten jullie ook even weten hoe het in NL is en wat ik allemaal al heb gemist (of juist niet)??

Groetjes Kristy